You've got mail

De wekker gaat vandaag extra vroeg, want om half 1 vertrekt mijn postvlucht vanaf Campbell River. We moeten dus eerst nog een stukje zakken. Ik heb deze excursie gevonden door op Google naar sea plane te zoeken. Dat wilde ik deze vakantie, naast op pad gaan met de camper, van mijn bucketlist afvinken. Het eerste resultaat kwam bekend voor, want dat was Sea plane Campbell River. En die plaats stond nu net op onze reisplannen! We hebben toen een aantal nachten omgegooid, zodat ik vandaag deze vlucht kon maken.
Vlak voor het inchecken ben ik wel een beetje misselijk. Ik kan niet zo goed plaatsen of dit door de spanning komt of de warme chocolademelk van zojuist. Er blijken in totaal 6 toeristen mee te gaan met de postbode, voor wie dit een normale werkdag is. Er staat 1.5 uur voor de tocht, maar we krijgen te horen dat de piloot nogal een prater is en dat vind ik HELEMAAL niet erg! Als iedereen oordopjes in heeft (want het geeft nogal veel lawaai), vertrekken we naar het eerste eiland. Er zijn vandaag 3 stops nodig om de post af te leveren. Mijn buurvrouw probeert telkens wat te vertellen over de omgeving, maar met die doppen in kan ik amper wat verstaan. Als ik na 4 of 5 keer vragen nog geen idee heb wat ze zegt, besluit ik maar te knikken.
Binnen 5 minuten zien we een zeehond, arenden, een orka staart en zelfs een twee- of drietal walvissen. Niet normaal, wat een cadeau!! Als we zijn geland geeft de piloot aan dat het zeldzame minke whales zijn (dwergvinvis), waarvan er maar 3 in dit gebied leven. In de buurt van dit postkantoor, zijn 70 families en is er 1 schooltje. Er is vandaag geen les, dus we krijgen er een uitgebreide rondleiding. Het is snikheet en ik heb er niet aan gedacht water mee te nemen, dus de wandeling naar boven is pittig. Maar zeker ook de moeite waard! Als we vliegen kunnen er gelukkig raampjes open voor wat frisse lucht. Bij de tweede stop komen we in het rijkeluisgebied. Hier staan alle miljoenenhuizen met grote jachten. Het is een gek contrast dat mensen hier of komen om helemaal zelfvoorzienend in de bossen te leven, ver van de bewoonde wereld of dat het de grootverdieners zijn die hier een vakantieoptrekje hebben.
Het is nu mijn beurt om naast de piloot te zitten. Ik krijg de koptelefoon op en hij legt uit wat we allemaal om ons heen zien en welke eilanden het zijn. Ook laat hij zien dat hij voor elke landing een inspectie doet, om te kijken of er geen walvissen, boten of hout in de weg liggen. De derde landing is wat onstuimiger, maar daar was ik al voor gewaarschuwd. Hier lijkt het echt of ik zo het programma van Floortje Dessing ben ingestapt over plaatsen aan het einde van de wereld. Er is wel een General Store in een soort westernlook die van alles verkoopt, maar het ziet er voor de rest uitgestorven uit. Er is tijd voor ijs of iets te drinken, maar ook contant geld ben ik vergeten mee te nemen. Ik geniet dan maar gewoon van deze bijzondere trip. De piloot belt het hoofdkantoor of het goed is dat we later terug zijn en hij heeft gelukkig niks anders gepland staan voor vanmiddag. Op het dok kijk ik mijn ogen uit naar de ongerepte natuur. Rond half 4 moeten we echt terug. Tijdens de landing zie ik pap en mam foto's maken van ons. Die hadden ons natuurlijk veel eerder terug verwacht en zaten in het zonnetje alle langskomende watervliegtuigen af te speuren naar een bekend gezicht. Soms vraag ik mij trouwens echt af of ik biologisch gezien bij deze familie hoor. Waar mijn ouders na 2 uur in de zon benidorm-bruin zijn, ben ik nog steeds ultra wit. Bij mijn vader is zijn originele kleur alleen nog bij zijn haargrens te zien, laat dit nou bij mij het enige plekje zijn waar ik juist een kleurtje heb. Rood, dat dan weer wel. Maar met zo'n gave middag achter de rug, neem ik voor lief dat ik niet bruin terug zal keren!