Bear Lake

Ik moet er vandaag om 4 uur uit, vanwege een bezoek aan Bear Lake in de Rocky Mountains. Dit gaat met een ticketsysteem en een toegewezen tijd. In de maand voorafgaand aan het bezoek, komen deze zeer beperkte tickets vrij op de 1e. Op 1 mei zat ik dus thuis helemaal klaar om ze te bestellen. Hoewel ik binnen 10 minuten had besteld, was het enige vrije tijdsvak voor vandaag tussen 5 en 7 uur 's ochtends. En op advies van de receptie, moet ik er echt om 5 uur zijn. De eerste 10 minuten ben ik een beetje versufd, maar dan moet ik er toch echt uit. Het is pikdonker buiten en ik heb alleen wat licht van mijn zaklamp. Ik ben voor het eerst ook echt bang, want mocht er nu een beer rondscharrelen weet ik niet wat ik moet doen. Ik ben nu niet bepaald Usain Bolt. Ik probeer met de zaklamp om mij heen te schijnen, om te checken of er misschien ogen reflecteren. Rechts van mij hoor ik getrek aan een bearlocker, dat kan een mens of een dier zijn. Met ferme pas ren ik naar de doucheruimte.
Er is nog niemand aanwezig. Vanwege de beperkte tijd, doe ik een snel kattenwasje bij de wastafel. Om kwart voor 5 rijd ik in het donker de camping af. Ook hier is nog niet veel verkeer. Op de weg, zie ik een donkere schaduw dus ik zet groot licht op. Het blijkt een groep herten te zien, die daarna gauw de berm invluchten. Gelukkig reed ik niet zo snel.
Vanaf de entree van de Rocky Mountains, is het nog een half uur naar Bear Lake. Tijdens mijn rit, zie ik het steeds lichter worden. Alsof iemand met een wake up light langzaam het licht aandoet. De prachtig besneeuwde bergtoppen worden steeds beter zichtbaar. Ik moet nog een keer stoppen vanwege een hert en kan nu ook een foto maken.
Ik ben vanochtend weggereden zonder alles op te ruimen en ik heb mijn slippers nog aan. Niet het beste hiking materiaal. Ik leg alles weer waar het hoort, trek wat extra lagen kleding aan en vul mijn waterfles. Om half 6 ben ik ready to go! Ik maak eerst een wandeling rondom Bear Lake. Het is nog zo lekker rustig, op een paar vogeltjes na. Ik zoek een mooi bankje om even te ontbijten. Wat een genot om hier te zitten!
Na Bear Lake, besluit ik nog door te wandelen naar Nymph, Dream en Emerald Lake. Het zijn geen grote afstanden, maar de gehele heenreis is alleen maar omhoog. Heeeeel zwaar kan ik je vertellen! Na het 1e meer, merk ik dat ik hetzelfde tempo heb als een ander stel. Ze vragen of we samen kunnen lopen. Het kletsen is een heerlijke afleiding en we stoppen regelmatig voor een foto, een slokje water of uithijgen. Het is soms ook behoorlijk modderig of ondergesneeuwd, dus af en toe maak ik dankbaar gebruik van een handreiking. Ik ben al bijna 1 schoen verloren in de sneeuw en de andere in een modderpoel en voel de sokken vollopen. Halverwege gaat er een laagje uit, want het wordt steeds warmer. Op de achtergrond horen we het ruisen van een waterval. Bij het 2e meer zien we de vissen, zo helder is het. Het is gesmolten sneeuw, dus het is ijskoud maar het nodigt heel erg uit om er in te springen. Na heel veel 'you are almost there!' van de wandelaars die op weg terug zijn, zijn we er dan eindelijk. Hoewel het niet meeviel, is het absoluut de moeite waard. De bergen weerspiegelen in het meer, waardoor het bijna een optische illusie lijkt. Iedereen is stil en zit alleen maar te genieten van de mooie plek. Ik voel dat er ook een waterval is ontstaan op mijn rug in mijn polyester shirtje, wat een klim zeg. Maar dit had ik niet willen missen.
We blijven bijna een uur zitten en maken wat foto's. Het is ook een stuk drukker dan toen wij aankwamen. Dan is het weer tijd om terug te gaan. Dit keer hebben we geen stops nodig, want de hele route is bergafwaarts. Ik denk dat mijn benen morgen behoorlijk kwaad om mij zullen zijn. We merken alledrie dat de vermoeidheid wel is toegeslagen, we zijn al uren aan het wandelen en struikelen regelmatig of glijden door de modder en sneeuw. Als ik bijna de parkeerplaats ruik, zak ik door een hoefje en lig ik op de grond. Ik voel dat mijn enkel nog goed voelt, ondanks de rare beweging die ik maakte, maar het is meer de schaafplek die een beetje branderig voelt. En het zand op mijn broek verraadt dat ik een smakkerd heb gemaakt. We kunnen er gelukkig om lachen. Op de parkeerplaats nemen we afscheid en nu heb ik al een 2e logeeradres in Chicago! Ik vertel voor de grap dat Chicago Med, Chicago Fire en Chicago PD 1 van mijn lievelingsseries zijn, en toevallig zijn ze onlangs naar de kazerne geweest waar de shots van buiten voor Fire worden gefilmd. Hij staat vanaf nu genoteerd op de bucketlist!
Mijn lijf schreeuwt om een klein dutje, dus ik ga weer naar de camping door de fantastische omgeving van Bear Lake.
Als ik weer wakker word, is het op zijn warmst dus ik houd het tempo laag. Lekker wat eten in Estes Park, de tas verder inpakken en schrijven.
Ik hoorde van mijn buurvrouw dat er vanochtend tussen 6 en 7, toen ik dus al weg was, hele families hert waren. En nu zijn ze teruggekomen! De kleintjes hebben nog niet van die lange pootjes, dus ze moeten heel erg hun best doen om door het hoge gras te komen. Ontzettend komisch om ze te zien springen!
Aan de andere kant van de van, is een eekhoorn ofwel aan het ruziën of een poging aan het doen om iemand te verleiden. Wat een enorm geluid kan er uit zo'n klein lijfje komen!
Morgen - helaas - de laatste volle dag in Estes Park!