Move to higher ground

De schram op het been is een blauwe plek geworden, maar ik ben opgestaan zonder spierpijn gelukkig!
Vandaag mijn enige dag zonder echt plan. Ik heb een toegangspas voor de Rockies, voor aankomst tussen 9 en 11. Ik kan dus eerst rustig ontbijten.
Als ik wegrijd van de camping, moet ik goed oppassen dat ik naast mensen, geen eenhoorntjes of konijnen voor de wielen krijg. Er rijden op de camping de hele dag stellen in golfkarretjes rond, die checken of alles tot in de puntjes klopt. Ik schat ze tussen de 65-75 jaar oud. Ik had al reviews gelezen dat het niet door iedereen werd gewaardeerd, want zelfs de stand van de auto, allemaal met de neuzen in dezelfde richting zodat het mooi oogde, was een aandachtspunt.
Nu zeiden wij vroeger altijd voor de grap dat we met de familie een camping zouden beginnen. Welke ideeën vonden we bij andere campings dan goed en wat zouden we anders doen. En iedereen had uiteraard een eigen rol. Mochten we dit ooit dus nog in werking gaan zetten, zie ik pap en mam ook wel samen de hele dag over het terrein touren en praatjes maken.
Ik heb een volle tank, dus ik wil lekker gaan rondrijden en mooie uitzichtspunten opzoeken. Hoe hoger ik kom, hoe meer de oren gaan ploppen. Ik zit inmiddels op de toendra van de Rockies, boven de boomgrens. Het landschap is prachtig en ruig. Af en toe kom ik de buurtjes tegen en dan zwaaien we enthousiast naar elkaar.
Er staat een waarschuwing dat het weer snel kan veranderen en dat blijkt niet gelogen. Als ik op 1 van de uitzichtspunten sta, wordt het opeens donker en begint het te rommelen. Ik zie geen bliksem, maar ga terug naar de auto. Als ik een stukje verder ben, begint het te hagelen. Geen grote tennisballen, zoals 2 weken geleden gebeurde in deze regio, en het zicht is nog goed. Ik besluit dus verder te rijden in de hoop dat het zo over is. Ondertussen ben ik aan het genieten van de radio. Plotsklaps wordt het stil. En dan PEEH PEEH PEEH, een soort noodsignaal zoals wij dat hebben op de eerste maandag op de maand. 'This is an emergency', zegt de stem op de radio. Ik schrik mij helemaal dood. Het is een waarschuwing voor een flash flood, een plotselinge overstroming, na heftige onweersbuien. 'Move to higher ground, NOW, to protect your life'. Ik weet niet over welke plaats of regio het gaat, maar het scheelt dat ik al op een bergtop ben. Hoger dan dit gaat niet. Ik hoor het aan terwijl de hagel nog op mijn auto klettert. Het normale muziekprogramma gaat weer verder, alsof er niks aan de hand is. Ik rijd toch maar verder, zolang het kan. Zodra de auto begint te waarschuwen voor gladheid, besluit ik verstandig te zijn en een parkeerplaats op te zoeken. Als ik het in de verte lichter zie worden, ga ik weer op pad. Wanneer ik op lager gelegen terrein kom, zie ik dat het behoorlijk heeft gestormd. De weg is bezaaid met takken. Estes Park heeft een witte deken van hagel over zich heen. Ook op de camping heeft het toegeslagen. Er zitten grote scheuren in alle zandwegen, daar waar het water in korte tijd kleine riviertjes heeft gevormd. De party tent van de buren heeft geknakte poten en mijn plek is een ravage. Het is een grote plek, dus ik parkeer op het meest droge stuk. Achterin is het een modderpoel en omdat het afloopt, denk ik dat ik anders misschien kan gaan schuiven met de van.
Ze komen gelijk met tractoren een poging doen om het terrein weer op orde te krijgen. Ze zullen dit wel gewend zijn.
Omdat het mijn laatste avond is, wil ik nog wel een echt amerikaans feestmaal. Ik besluit naar Smoke Dave's BBQ te gaan, voor bison ribs. Het smaakt fantastisch, samen met cole slaw en mashed potatoes, yes ma'am! Zodra ik uitgegeten ben, is het weer ook helemaal opgeklaard, alsof er niks is gebeurd.
Nu mijn laatste nachtje in de van!