Vancouver

Pfff... Vannacht ben ik wel 10 keer wakker geworden na iedere keer dezelfde droom: te laat aankomen op Schiphol. Hoewel ik nu ondertussen best wat van de wereld heb gezien, blijft het blijkbaar toch spannend. En deze keer ga ik weer op een geheel nieuw avontuur: met de camper het westen van Canada ontdekken, samen met pap en mam. Ik zag het niet zitten op met zo'n enorm groot mobiel alleen om pad te gaan en mijn ouders hadden Canada ook hoog op de bucketlist staan. Dus we gaan dit keer met z'n drieën de steden en bergen ontdekken.
Als we net 2 seconden bij de gate zitten, komt er een aankondiging en ik zeg nog 'wat zou het leuk als je in 1 keer je eigen naam hoort'. En ja hoor: Will passengers Whee-men please come to the front desk. In een split second zie ik mijzelf al in een luxe fauteuil in first class zitten met een glaasje champagne en een Telegraaf. Helaas blijkt het gewoon een paspoort te zijn dat niet goed is gescand..
Terwijl ik deze teleurstelling probeer te verwerken, wachten we tot we mogen boarden. Met groep 8 zijn we als laatste aan de beurt. Als de meneer voor mij zijn boardingpas scant, zie ik staan Menke. Dat is apart, dat ben ik. Als ik mijn eigen pas over de scanner haal, zie ik alleen mijn achternaam staan. Blijkbaar is het dus zijn achternaam. Dag meneer Menke, ik ben mevrouw Menke.
De vlucht verloopt aardig soepel. Geen turbulentie en met uitzondering van de man voor ons die af en toe een rechterbil of linkerbil omhoog houdt waarna het wat zurig begint te ruiken, mogen we niet klagen.
En dan zijn we na ongeveer 9.5 uur in Vancouver!! We moeten een ellenlange Disney-waardige rij door en na de roltrappen blijkt er NOG een verdieping die we door moeten ploeteren. Het loopt wel door, maar het lijkt een oneindige rij van lussen. In deze rijen is het altijd leuk om mensen te kijken. Ik heb al heel wat Nederlanders gespot, met praktische kleding en bijbehorende praktische kapsels, waar ik het liefst even een haarlakje in zou willen spuiten. Als we eindelijk na ruim een uur de koffer kunnen oppikken, loop ik als ervaren wereldreiziger richting de taxi om ons naar het hotel midden in het centrum te brengen. We zijn allemaal een beetje op, dus we willen niet meer wachten op trein of bus. Het contrast van stad met op de achtergrond anzichtkaart-waardige bergen is prachtig. Ik probeer de borden en regels alvast in mij op te nemen, voor als we maandag zelf de weg op moeten.
Vlakbij het hotel zit een Tim Hortens, de Canadese Starbucks dus daar nemen we een snack en wat drinken om de start van het avontuur te vieren!