Slaapproblemen

Tijdens deze reis, ben ik er achter gekomen dat ik blijkbaar veel praat in mijn slaap. Zo was ik in Vancouver benieuwd 'wat er nou op de deur stond geschreven' en waar pap en mam het de hele tijd over hadden. Terwijl ze sliepen. Sinds we op pad zijn, richten mijn nachtelijke angsten zich op aan de camper gerelateerde problematiek. Zo heb ik pap al een keer midden in de nacht gevraagd te controleren of de bolide wel op de handrem stond (dit was nadat ik een rondje op de camping had gereden). Ik was er namelijk van overtuigd dat we vooruit aan het rollen waren. Vannacht begon ik midden in de nacht te schreeuwen dat we aan het wegglibberen waren en of we nog wel bij de sleutels konden. Uit angst dat ik de hele camping zou wakker maken, heeft pap mij maar even gerustgesteld. 
Van de camping in Nanaimo, gaan we nu door naar het noorden richting Port McNeill. Bij het plaatsje Campell River stoppen we bij de Elk Falls met een hangbrug. Via het bos, bereiken we het uitzichtspunt en de brug.
Na de lunch gaan we weer op pad richting eindbestemming. Waarom weet ik niet, maar ik kan vandaag moeilijk de ogen openhouden. Wellicht komt het door de onrustige nacht, maar ik heb de ernstige behoefte om het uitzicht van de binnenkant van mijn ogen te bewonderen. Mam dommelt ook een beetje in en als ook pap last krijgt van de vermoeidheid maken we even een korte stop om ons op te frissen. Dat we scherp moeten blijven, blijkt wel als we kort na die stop vol in de remmen moeten voor een overstekend hert. Gelukkig heeft het verkeer achter ons op tijd door dat we moeten stoppen en loopt het goed af. Aangekomen bij de camping zoeken we een mooie plek uit met uitzicht over de zee. De verrekijker ligt klaar om eventuele orka's en walvissen te spotten. Sowieso gaan we nog een boottour doen, maar het zou toch leuk zijn om ze vanaf hier al te zien.
Op internet hebben we al veel goede reviews gelezen over de foodtruck op deze camping. Vanavond hoeven de pannen dus niet op het fornuis, we gaan eten afhalen. Hoewel het met campinggasten niet erg druk is, stroomt om 6 uur het halve dorp binnen om hier te eten. Dat is een goed teken! We gaan in de rij staan voor fish en chips en staan achter 2 agenten van de Royal Canadian Mounted Police. Helaas niet in de bekende rode outfit, maar 1 van de 2 lijkt wel op die man uit een serie uit de jaren 90 over een mountie met een husky die in een Amerikaanse stad gaat wonen. Ik raadpleeg even Google om te kijken hoe die serie ook alweer heette; Due South. Helaas blijkt hij ook een trouwring te dragen, bummer! Ik zag al even voor mij dat we samen in een hutje in de Canadese bossen zouden wonen met onze eigen husky.