Parry Sound

Vandaag is het dan eindelijk tijd om de bergstampers aan te trekken!
Ik moet het ontbijt in de lobby ophalen en op de kamer opeten. Als ik klaar ben, ga ik met een vertrouwde routine alles opruimen en klaarmaken voor de eerste langere rit. Het is nog fris als ik vertrek richting Parry Sound.
Rond een uur of 11 merk ik dat ik behoorlijk moe ben. De indrukken van de afgelopen dagen hebben zijn tol geëist. Ik besluit op een parkeerplek te stoppen, om de ogen even te sluiten. Ik zet de stoel op maximale stand naar achteren en gooi mijn jas over mijn gezicht. Met het geluid van de snelweg op de achtergrond, doet het mij denken aan de vakanties van vroeger. Na uren rijden, wilde pap dan ook even gaan liggen om daarna weer de rit verder op te pakken. Ik mis alleen die typische caravangeluiden, zoals het klepperen van de kastjes en voetstappen op het trapje.
Ik heb netjes de wekker gezet en als die afgaat merk ik dat ik inderdaad even van de wereld ben geweest. Ik voel de hitte van de zon in mijn gezicht, het weer is helemaal opgeklaard. Na het halen van een ijskoffie, vervolg ik de rit.
Van de stad waar ik vanochtend reed, kom ik nu in veel natuurrijker gebied. Met rotsen en bomen in beginnende herfstkleuren oranje, geel en alles daar tussenin.
Overal staan op de rotsen kleine Inukshuks gebouwd. Het traditionele symbool dat destijds gebruikt is bij de Winterspelen en die we 2 jaar geleden in Whistler hebben gezien in reuzenformaat.
Eenmaal in Parry Sound, rijd ik naar de Tower Lookout, zodat ik de hele omgeving kan zien. Halverwege naar boven, begint het behoorlijk te waaien en wordt het tijd voor de jas. Eenmaal bij de top aangekomen, heb ik inderdaad een prachtig uitgestrekt uitzicht over bos en water. Er is een haven vol jachten en dit is tevens de landingsplek van de watervliegtuigen die af en aan vliegen. Naar boven klimmen was niet zo'n probleem. Ik kan mijn eigen tempo volgen en hijg indien nodig even uit op een tussenplatform. Maar naar beneden blijkt pas de echte onderneming. De treden zijn open, waardoor je alle verdiepingen naar beneden kijkt. Hierdoor word ik helemaal duizelig en kan de diepte niet goed zien. Ik hou mij stevig vast aan de leuning - holding on for dear life zoals ze dat noemen - en loop alsof ik een volle broek heb met grote voorzichtigheid treetje voor treetje naar beneden. Zweetdruppeltjes van angst voel ik langs de zijkant van mijn hoofd naar beneden stromen.
Gelukkig is er ook nog een tuin om doorheen te wandelen, zodat ik even de spanning kan laten zakken. Eekhoorntjes springen er af en aan, maar ze zijn watervlug dus laten zich niet fotograferen.
Ik kan inmiddels inchecken bij het hotel. Aan de voordeur hangt een waarschuwingsbordje: Beware for bears. Ze schijnen hier regelmatig door de vuilnisbakken te wroeten.
Ik heb misschien in deze mooie omgeving niet het fraaiste uitzicht (de parkeerplaats van de Mac), maar het ziet en ruikt er fris uit en dat heb ik sinds Niagara weer opnieuw leren waarderen. De Walmart is op loopafstand, dus ook het avondeten is geregeld.
's Avonds neem ik nog even een lekker bad, om de voetjes en het hoofd even wat rust te geven. Het was weer een geslaagde dag.