Een nieuw begin

De knot is weer terug en dat kan maar 1 ding betekenen; het is vakantie! Een nieuw begin van een reis naar de USA! En dit jaar valt dit ook samen met een begin van mijn nieuwe levensjaar. Ik vier mijn verjaardag extra lang, want deze ochtend start ik in Nederland en sluit ik de dag af in Amerika.
Mijn zus Clarike gaat mij naar de luchthaven brengen en toevallig is ze dit weekend met haar gezin naar de Efteling. Ik blijf dus een nachtje daar in een huisje slapen, zodat we morgen om 5 uur kunnen vertrekken.
Mijn ouders zijn ook vanaf hun vakantieadres naar Kaatsheuvel gekomen en dat is maar goed ook. Vader Guus helpt mij namelijk elk jaar met het strategisch inpakken. Dit jaar heb ik echt met alle goede bedoelingen geprobeerd het in de koffer te krijgen, maar aan het einde van de rit hou ik nog een volle krat met spullen over. Ruimtelijk inzicht is gewoon niet 1 van mijn sterke punten.
Gelukkig weet vaders de koffer zodanig te herinrichten dat alles meekan en ik net iets onder het limiet blijf.
Ondanks de hitte, is het een goede nacht in het huisje, maar 4 uur blijft natuurlijk een verschrikkelijke tijd om op te staan. Ik ben uiteraard geheel volgens traditie ontzettend misselijk. Ik denk ook dat ik vorig jaar teveel ben verwend door het reisgezelschap, dat ik ondanks de ervaring van eerdere jaren weer even moet omschakelen naar het alleen reizen. En ik ben zo benieuwd naar mijn nieuwe onderkomen voor de komende 3 weken! Hoe zal dat toch zijn?
We zijn netjes op tijd door het vroege tijdstip. Er staan al rijen tot de deur, maar gelukkig niet voor de balie van American Airlines. Ook bij de douane ben ik gelijk aan de beurt, dus ik kan gaan relaxen bij de gate.
We vertrekken volgens schema en naast mij is nog een plekje vrij dus ik heb de ruimte.
Al vrij snel is er tijdens het boarden achter mij een ruzie met de stewardess. Ik heb helaas niet gehoord wat de beste man zei, maar ze geeft het antwoord dat ze alleen maar probeert te helpen en dat hij haar haar werk moet laten doen. Ik zit al helemaal klaar met de camera om te filmen en in mijn hoofd ga ik viral op Tiktok. Helaas eindigt het gesprek. Even later komt er nog een stewardess aan, die de man er op aanspreekt dat het niet de bedoeling is dat hij schreeuwt tegen het personeel. Wat jammer dat ik het toch net heb gemist!
Tijdens het taxiën komt er NOG 4 man aan om te checken of hij kan beloven normaal te doen, want anders moet hij het nu aangeven zodat ze kunnen omkeren en hem van de vlucht kunnen gooien. Gelukkig maakt hij de belofte zich verder te gedragen.
Na 8 uur zitten is het tijd voor een plasje. Voor mij is iemand aan de beurt die een mondkapje draagt, dat zie je nu niet veel meer maar goed, extra bescherming kan nooit kwaad. Waarom hij zich dan wel op zijn gemak voelt om op sokken naar het toilet te gaan, snap ik dan weer niet.. In elk artikel met reistips staat toch aangegeven dat je dit absoluut niet moet doen, want het is géén water wat er op de vloer ligt..
Ik zie in de spiegel dat ik er nog best fris uit, al zeg ik het zelf. Misschien komt dat ook door de spray tan die ik van het weekend heb gedaan. Ik zie dat mijn nek wel net een dalmatiër is (wat Hestia al had opgemerkt zondag). Door de hitte van de afgelopen dagen had ik het zweet in de nek staan en in combinatie met de rimpeltjes (ik was op dat moment tenslotte ook al 37 jaar en 363 dagen), werd het een beetje onregelmatig qua kleur. Ik probeerde dit nog recht te wrijven, maar dit resulteerde in een nek waar Cruella de Ville een jas van zou willen maken.
Maar met name mijn armen en benen hebben de komende paar dagen in ieder geval al een kleurtje. Ik heb zelfs voor het eerst sinds ongeveer 1996 blote benen gehad de afgelopen dagen! Het was wel niet in mijn eigen dorp, dus de kans op bekende gezichten was nihil, maar er zijn stappen gemaakt!
Als ik in Dallas de gate uitloop, worden er
diverse bestemmingen omgeroepen met
een korte connectietijd. Mijn
eindbestemming Denver zit daar ook
tussen dus ik mag een oranje expressekaart pakken met mijn naam, waardoor ik overal met prioriteit doorheen mag. Ik ben dan ook maar 30 seconden bij de douane en hoef niet de standaard vragen te beantwoorden over mijn verblijf. Daarna gooi ik mijn
koffer weer af, neem een tram naar de volgende hal en loop door naar security.
Omdat ik geen idee heb hoelang ik nog
nodig heb tot het vertrek van mijn 2e vlucht, is het best zenuwslopend. Ik heb een zeer volle blaas, snak naar een slokje water en elke minuut krijg ik het warmer. Er staat op het bord nog
25 minuten tot boarden, dus ik ben keurig
op tijd met dank aan de snelle expresse
service. Na een half uurtje wordt er
omgeroepen dat er niet voldoende crew is.
Maar 3 van de benodigde 4 mensen zijn
aanwezig, dus moeten ze iemand
oproepen. Ik heb bij de gate zelf geen wifi,
dus ik loop even terug om met het
thuisfront te bellen. Kort daarna wordt het
goede nieuws omgeroepen dat de crew
compleet is, maar kleine kanttekening er is
een band lek en ze hebben geen idee hoe
lang het gaat duren. Er wordt geadviseerd
iets te gaan eten en elk kwartier even te
checken voor een update. lk heb totaal
geen honger, maar koop een flesje drinken
en ga dan naar de herstelwerkzaamheden
kijken. Na ongeveer 2 uur vertraging
mogen we dan eindelijk aan board. Helaas
is de pech nog niet voorbij, want na een
ruim een uur zoet wachten, krijgen we
de melding dat de piloot zoek is. Hij is wel
op terrein, maar ze kunnen hem niet
vinden. Ik ben zo moe inmiddels, ik zou wel kunnen huilen. Ik zou in Denver nog een feestmaaltijd eten, maar nu wil ik alleen nog maar naar bed. Om half 7 is er een piloot! MAAR, omdat de rest van de bemanning al zo lang op de been is, mogen ze niet meer verder werken. Dus is het weer wachten op het volgende standby team. Een aantal mensen met alleen handbagage besluit uit het vliegtuig te stappen. Als de nieuwe crew is gearriveerd, is er een zucht van verlichting. En dan komt er een mededeling van de piloot, omdat ze tijdens het wachten al 2 keer water uitgedeeld hebben is er nu onvoldoende voor de rest van de vlucht en moeten we daar nu WEER op wachten. Na bijna 5 uur vertraging, waarvan 3 uur in het vliegtuig, zijn we het allemaal zat. We willen geen water, we willen vertrekken! Als ook deze laatste hindernis is genomen, gaan we eindelijk de lucht in.
Na de vlucht ga ik weer gauw een WC zoeken. Het is een heel geknetter met alle windjes om mij heen, iedereen heeft een borrelbuik. Gelukkig is het bij mij rustig, door de ginger ale. Handige tip van een ervaren reiziger die ik ooit heb gekregen!
De koffer is dit keer ook weer goed terecht gekomen, dus ik ga naar buiten om een Uber te boeken. Dat is zo'n fijn systeem hier! Het blijkt wel een duur ritje te worden wordt aangegeven vanwege de drukte. Van de chauffeur begrijp ik dat zojuist de Denver Nuggets de NBA (basketbal) hebben gewonnen, dus er zijn overal feesten op straat.
We zijn ondanks een klein beetje file, snel bij het hotel. Ik had deze lange dag nog even van me af willen douchen, maar ik kan niet meer.
Ik heb zelfs geen kracht om mijn pyjama op te zoeken in de koffer, dus ik val in slaap in het t-shirt waar ik nu al 27 uur lang in loop. Slapen nu!