Into the wild

Ik ga vandaag Grand Teton verruilen voor het volgende nationale park, namelijk Yellowstone! Ik ben hier 8 jaar geleden ook geweest, maar kon vanwege de grote drukte niet de nummer 1 bezienswaardigheid doen, namelijk Grand Prismatic Spring. Op de parkeerplaats van de camping eet ik mijn ontbijt en een man vraagt hoe de van bevalt. Hij heeft zelf een soortgelijke auto en is aan het kijken hoe hij deze tot camper kan ombouwen. Ik laat was snufjes zien, alsof ik het zelf heb bedacht en gemaakt.
De ingang van Yellowstone is maar een uurtje rijden. Ik kom nu via een andere toegangsroute dan 2015, dus ik herken het bijna niet. Het doet veel meer denken aan de Rockies, met de bossen. Ik kan mij vooral de geisers, bubbelende modder en zwavelgeur herinneren. Voor Grand Prismatic Spring is het nog een uur rijden. Alle andere uitkijkpunten waar ik langskom, laat ik links liggen vanwege de beperkte tijd vandaag. Om kwart voor 4 moet ik aan de andere kant van het park zijn, vanwege een excursie.
Ik dacht dat ik slim was geweest om een bezoek aan Yellowstone buiten de weekenden om te boeken, maar het is nog steeds verschrikkelijk druk. Ik kom niet eens in de buurt van de parkeerplaats. Ik besluit de knoop door te hakken en het vandaag weer over te slaan. Wellicht dat ik morgen meer geluk heb als ik er eerder zou zijn. Het zou wel echt zonde zijn als ik dit voor een 2e keer moet missen, want het is mijn voornaamste reden om deze regio weer te bezoeken.
Omdat ik niet precies weet hoe laat ik vanavond terug ben, ga ik alvast inchecken op de camping.
Dan is het op naar de Roosevelt Corrals voor de excursie die ik van mijn familie voor mijn verjaardag heb gehad. Het is een rit met paard en wagen, voor een cookout in cowboystijl.
Onderweg kom ik eerst een groep herten tegen, die rustig in het gras liggen of aan het grazen zijn.
Bij de volgende stopplek is het jackpot; een moederbeer (cinnamon black bear heb ik geleerd) met 2 kleintjes. De kleintjes zijn heerlijk met elkaar aan het ravotten en klimmen af en toe de boom in. Moeders houdt ze goed in de gaten. Wat een prachtig gezicht! Ik sta zeker 20 minuten te kijken en stap dan weer in de auto.
Een paar kilometer verderop zie ik weer alle camera's dezelfde kant uit staan. Het zijn 3 zwarte beren die heerlijk liggen te slapen. Het is mooi om het mee te maken, maar eigenlijk zie je alleen 3 rondje kussentjes in het gras liggen. Eén iemand stelt voor om een kind op te offeren om ze wakker te maken. Gelukkig is dat niet nodig, want ze komen toch in beweging!
De rangers staan erbij om het verkeer en de toeschouwers in de gaten te houden. Als 2 beren opstaan, moeten ook wij ons voorbereiden om naar de auto terug te kunnen lopen. Elke stap die ze dichter bij de weg komen, krijgen wij strenge instructies hoe te handelen. Beren kunnen nou eenmaal snel rennen. Ik kijk nog een tijdje naar het schouwspel en ga dan verder op pad.
Bij de Roosevelt Corrals aangekomen, ruikt het heerlijk naar paard. Er vertrekt een groep te paard, die we straks gaan ontmoeten bij het kamp. Onze groep krijgt wat veiligheidsinstructies over de paarden en het overige wildlife en dan mogen ook wij weg. Ik heb het geluk vooraan te mogen zitten, dus ik heb een mooi uitzicht over de paarden en de vallei waar we doorheen komen. Er staan wat bizons vlak langs onze route, heel bijzonder om ze op deze manier te zien. Onze bijrijder vertelt ondertussen over de natuur in deze omgeving, vol met grapjes. We moeten ook allemaal vertellen waar we vandaan komen en mijn 'The Netherlands'  krijgt een oooooh van de medepassagiers. Er zijn ook mensen uit Alaska en dan geeft de bijrijder aan dat een collega ook uit Alaska komt. Dat vind ik altijd zo grappig, dat schept gelijk een band bij ze terwijl je toch 2 compleet vreemden voor elkaar bent. Ons team paarden wordt ook voorgesteld en dit zijn Smith & Wesson (als in het pistolenmerk).
Als we aankomen, is het haardvuur al aan en de live muziek begint. Het heeft echt een hele leuke sfeer, ondanks de regen. Het voelt niet als een attractie of toneelspel, maar meer als een eerbetoon aan het leven hier, vroeger en nu. Als op de triangel wordt geslagen, is het een ware stampede van mensen richting het buffet. Er is een enorme steak voor iedereen, aardappelsalade, maïs, bonen, watermeloen, cole slaw en appelgebak. Je mag nog een keer pakken als je zou willen, maar ik zit na 1 zo'n bord bomvol. Omdat ik alleen aan tafel zit, word ik uitgenodigd door een stel dat met hun kleindochter op vakantie is. Het is enorm gezellig en we wisselen de hele avond (reis)verhalen uit. Ik ben ook uitgenodigd om maar hun huis in Huntington Beach, Californië te komen! Het begint steeds harder te regenen en daardoor zakt de temperatuur ook behoorlijk. We warmen ons een beetje op aan het vuur en rond kwart voor 8 gaan we weer richting stallen. De kleindochter wilde graag ook vooraan zitten, dus ik heb met haar van plek gewisseld. Ik zit hierdoor op de achterste rij op de terugweg en bij elke bocht naar rechts krijg ik een hele lading water over mij heen. Gelukkig is er een beetje afleiding door de leuke verhalen, dit keer over de geschiedenis van Yellowstone. 1 van de bizons in de vallei, is direct langs ons route komen staan. Met zijn grote kop en boze blik (ik wist niet dat bizons ook een side eye konden geven) volgt hij onze wagen. Volgens mij waren we niet ver verwijderd van een aanvaring, maar het personeel is hier in ieder geval ook voor getraind.
Ik bedank het stel en de medewerkers voor de fijne avond en praat dan nog even met een Amish mevrouw. Ze vraagt waar ik vandaan komen en uit beleefdheid vraag ik ook waar zij vandaan komen, maar ik had het allang gezien en gehoord. Ze praten namelijk Pennsylvania Dutch met elkaar, waardoor je af en toe een paar Duitse woorden herkent. En ze waren op een paar moderne wandelschoenen na, geheel traditioneel gekleed, inclusief lange baard voor de man.
Ik ben inmiddels naast koud en nat, ook best moe. De rit naar huis is ongeveer een uur en het begint donker te worden. Als ik langs de rivier rijd, zie ik opeens in mijn buitenspiegel een gouden gloed achter mij. Snel zoek ik een parkeerhaven, want dit moet ik echt even goed zien. Het blijkt een prachtige zonsondergang te zijn, die een gouden deken over de bergen heeft gelegd. Dit is misschien wel de mooiste zonsondergang die ik ooit heb gezien.
Ondanks het late tijdstip, ben ik wel blij dat ik dit nog mee heb kunnen pakken.
Na ongeveer 20 minuten, zie ik een jongetje uit het raam van hun auto hangen en zwaaien. Ik besluit toch even te stoppen, want misschien hebben ze pech. Maar nee, ze blijken mij alert te willen maken op 3 beren langs de weg. Het is dezelfde plek als vanmiddag, dus waarschijnlijk ook dezelfde dieren maar ik kan het toch niet laten om te blijven kijken. Ik zie zelfs vanuit de andere kant nóg een beer aan komen lopen, dit keer weer een bruine. We checken gezamenlijk of het geen grizzly is, maar we zijn het er unaniem over eens dat een een 'gewone' (dus minder gevaarlijke) cinnamon is. Er vanuit gaande dat die 3 beren hetzelfde waren, staat de teller nu op 7 beren vandaag!! Ik heb misschien niet al mijn plannen kunnen uitvoeren, maar het is toch een geslaagde dag te noemen! Het laatste stuk rijden is wel heel taai. Het is aardedonker, mistig en het stortregent. Mijn handen zitten stevig aan het stuur geklemd. Zodra je een tegenligger hebt, kan je de weg niet meer zien, dus moet je sowieso even stoppen. Daar waar het kan, heb ik groot licht op om wat verder weg te kunnen kijken. Ik rijd zeer gespannen en opeens moet ik keihard op de rem voor een bizon midden op de weg. Ik druk gelijk op de waarschuwingslichten, want ik heb een auto achter mij zitten. Gelukkig heeft die auto het op tijd door. De bizon komt recht op mijn auto af gelopen, klik klakkend op zijn hoeven. Ik twijfel tussen achteruit rijden of vooruit maar besluit toch vol gas te geven en mij met gierende banden uit de voeten te maken. Een paar minuten later komen er 2 first reponders aan met gillende sirene en zwaailichten. Ik vraag mij af of er misschien na mij toch een aanrijding is geweest, maar dat is alleen maar gissen.
Rond half 11 ben ik terug op de camping. Ik heb niet eens energie over om een pyjama aan te trekken of mijn tanden te poetsen, ook omdat ik dan door de regen naar het toiletgebouw moet. Dus ik ga onder de dekens liggen in de kleding van die dag. Ik lig te rillen van de kou en ben doodmoe en tegelijkertijd nog vol adreline van deze fantastische dag.