Algonquin Park

Vanwege Corona, serveert het hotel geen ontbijt. Daarvoor in de plaats is er koffie op de kamer. Nu lust ik A. geen koffie en B. heb ik wel een iets betere bodem nodig voor de excursie van vandaag. Ik ga namelijk een selfguided kayaktour maken!! En selfguided is gewoon een luxe omschrijving voor: succes, daar is het water.
Ik dacht gisteren dat ik het laatste mooie weer had gezien. Als ik op pad ga, is het 1 dichte mist. Maar zodra ik de snelweg opdraai, is de deken helemaal weg. Ik ga op weg naar Voyageur Quest voor de kayaktour. Voordat ik kan beginnen, moet ik nog even een plasje doen. Zoals geadviseerd draag ik een badpak. Dus ik moet mijn jas uit, vest en het badpak uit doen, voordat ik kan plassen. Het zelfgebouwde hokje heeft nogal grote spleten tussen elke plank, dus ik moet goed oppassen dat ik het personeel geen gratis show geef.
En dan is het tijd om zelf op pad te gaan. Mijn rugzak wordt opgeborgen in de daarvoor speciale ruimte en ik moet vanaf het dok instappen. Nu komt wederom mijn onhandigheid niet van pas. Met wat hulp, kom ik gelukkig droog het zitje in. Maar stabiel blijven is moeilijker dan ik dacht! Je moet je benen eigenlijk vastzetten om daar je balans uit te halen, maar 1 riempje staat veel te kort afgesteld en ik durf hier niet tijdens het drijven aan te wroeten. Ik wil eigenlijk ook mijn zonnebril opzetten vanwege het mooie weer, maar ik kan onmogelijk mijn tas achter mij bereiken. Dan maar letterlijk roeien met de riemen die ik heb. Op sommige momenten waan ik mij een heuze Pocahontas, 1 met de natuur. Als ik de slag te pakken heb en door het water lijk te glijden, is het optimaal genieten. Maar het is ook telkens zoeken naar evenwicht en dat valt echt niet mee. Dus het is 60% 'I am living my best life' en 40% 'als ik nu omsla met de kayak, moet ik heeeeel lang zwemmen in het koude water om bij de kant te komen'. Ook foto's maken moet heel voorzichtig gebeuren, want bij elke kleine beweging ga je schommelen.  Ik maak een rondje langs de oever en verschillende eilandjes met huisjes in Zweedse stuga-stijl. Ik hoor alleen het slaan van de peddels op het water. En als ik even dobber, lijk ik alleen op de wereld met in de verte vogelgeluiden en het kabbelen tegen de kayak. Wederom zorgen de herfstkleuren voor een perfecte achtergrond. Na ongeveer 3 uur ben ik weer terug bij het dok. Ik heb mij de afgelopen uren al neergelegd bij het feit dat ik waarschijnlijk in het water ga vallen als ik moet uitstappen. Ik begin dus met het veilig stellen van mijn telefoon en trek dan jas en vest uit. Met wat geduld en doorzettingsvermogen kan ik ook mijn rugzak droog leggen. Maar dan moet ik er zelf nog uit. Er vraagt iemand van Voyageur 'how are you doing?'. Dus ik zeg goed en ga er dan vanuit dat hij mij komt helpen. Maar hij loopt naar binnen terwijl ik nog dobber. Ik zie voor de rest niemand, dus ik heb geen idee wat ik moet doen. Helloooo anybody... help.. Na een minuut of 20 is er dan eindelijk iemand, maar zelfs met hulp kom ik niet uit die kayak. Ik moet op de rand gaan zitten, maar glijd continu weg. Dan moet ik naar het schuine gedeelte, om toch niet helemaal in het diepe te hoeven springen. Na heel wat gewurm, stort ik mijzelf maar in het ondiepe stuk. I am free! En gelukkig alleen met natte enkels.
In de auto voel ik de eerste spierpijn al. Ik eet de meegebrachte Lunchables (kant en klare pakketjes met eten, die kinderen vaak meekrijgen naar school - maar ook heel handig zijn als je niet elk moment van de dag eten buitenshuis wilt halen). Mijn handen, armen en benen beginnen pijn te doen. Als ik bij het hotel ben, staat alles flink in vlam. Ik google 'hoe kom je het snelste van je spierpijn af' en leer dat een warm bad moet helpen. Ik ga dus even lekker drijven, met de temperatuur zo hoog als ik kan verdragen. We zullen morgen zien hoe het staat met het lijf!
En nog even een kleine update van de verbrandmeter: ik heb nu verbrande handen tot de eerste knokkel, een verbrande haargrens en de topjes van mijn oren zijn vuurrood.