Terug naar Vancouver

De ferry gaat ons weer naar het vaste land brengen, om daar onze laatste nacht in Canada door te brengen. Ik hou mijn camera gereed om tijdens de boottocht orka's te spotten, maar ze laten zich niet zien. 
Er staat vandaag een bijzondere stop op het programma; we gaan een bezoek brengen aan de begraafplaats waar de opa van mam ligt begraven. Pas toen we deze camping hadden geboekt, omdat een aantal andere al volgeboekt waren, bleken we zo dicht bij de begraafplaats te verblijven. Alsof het zo had moeten zijn! Op de begraafplaats aangekomen, gaan we naar de receptie om te vragen waar we precies moeten zijn. We hebben namelijk wel een nummer, maar geen idee van de locatie. Er wordt iemand geroepen om ons verder te begeleiden. Die geeft vervolgens aan dat hij ons naar de juiste plek gaat brengen met de auto. We staan klaar om bij hem achterin te gaan zitten, maar het is de bedoeling dat we hem met de camper volgen. Heel apart hoor, om met een camper op een begraafplaats rond te rijden. Als hij ons heeft laten zien waar we precies moeten zijn, vertrekt de medewerker van de begraafplaats weer, zodat we zelf rustig kunnen kijken. Om ons heen is de skyline van de stad zichtbaar. Overgrootopa heeft een prachtige plek uitgekozen! Omdat ik het niet gepast vind om foto's van de omgeving te maken, sla ik het in mijn geheugen op.
Als mam het tijd vindt om verder te gaan, stellen we de navigatie in op de dichtsbijzijnde Walmart, voor de laatste boodschappen. Het is maar een paar straten, maar hoe dichterbij we komen, hoe smaller de wegen worden en meer verkeer er om ons heen is. We worden naar een ondergrondse parkeergarage gestuurd, die veel te laag is voor onze vrachtwagen. Via een smal achterafstraatje weet pap ons uit deze situatie te manouvreren. Ik doe een laatste poging om een nieuwe Walmart te vinden, want we hebben inmiddels best honger en op de camping zit ook een klein winkeltje. Gelukkig is het nu wel succesvol; er is een grote parkeerplaats buiten. Nu kan ik even afscheid nemen van de winkel die mij het ultieme vakantiegevoel geeft.  
De smalle straatjes die we zojuist hebben doorkruist, lijken ook te zijn doorgetrokken op de camping. Met de grootste moeite - en het geluk dat de buurman aan de overkant niet thuis is - krijgt pap de camper goed neergezet. We zitten nog op een haar na tegen een boom aan, omdat ik wel keek naar de onderste wortels, maar niet aan de uitstekende takken die zich bijna in de overkapping boren. Het zal ons toch niet gebeuren dat we op de laatste dag toch nog schade rijden? Je wilt toch zuinig zijn met andermans spullen. Gelukkig is er geen krasje te zien. 
We maken de koffers alvast zo ver mogelijk klaar. Het is 'bittersweet' zoals dat heet; als ik iets heerlijk vind om te doen is het inpakken maar tegelijkertijd kondigt dit wel het einde van de reis aan. En daar ben ik nog helemaal niet klaar voor. Dat we de koffer maar éénmaal uit hoefden te pakken, was ook wel een keer lekker. Normaal gesproken reis ik van hotel naar hotel en is het inpakken een bijna dagelijks ritueel. Ik laat de koffer op het andere bed staan, zodat ik morgen de laatste spulletjes kan toevoegen. Tijd voor de laatste overnachting van deze vakantie..