River Kwai

We gaan deze ochtend naar de Hellfire pass. Een rots die helemaal is utgehakt door de gevangenen, voor de spoorlijn. We hebben eerst een audiotour door het museum en lopen dan door naar de kloof. Je hebt hier echt het gevoel in de jungle te zijn. Het staat vol met bamboe en je hoort de krekels keihard zoemen, zodra we langslopen. Het zweet druipt van iedereen af, alsof we net een douche hebben genomen.
De tour in de buitenlucht is ook erg indrukwekkend. Af en toe moeten we elkaar waarschuwen voor harige rupsen op de route, die huidirritatie kunnen veroorzaken.
Na de lunch is het tijd om ons om te kleden. We gaan namelijk zwemmen bij de Erawan watervallen. Op verschillende niveaus (hoogtes) zijn er diverse mogelijkheden om te badderen. In het water zitten ook vissen, die aan je voeten knabbelen om het eelt weg te eten. Thuis betaal je er dik geld voor, maar hier is het gewoon puur natuur! Ik heb gelukkig waterschoenen aan, dus mijn voeten blijven veilig. Af en toe voel ik ze wel aan mijn benen knabbelen. Nok adviseert om te blijven springen, dus we lopen erbij als een Keniaanse stam. We zwemmen op niveau 2 en 3. Op niveau 2 kunnen we op de rotsen klimmen, zodat we echt onder de waterval uitkomen. Het is net alsof we in de film The Blue Lagoon terecht zijn gekomen! We treffen het wederom met het weer, want op een paar druppels na worden we alleen nat van het mooie meertje.
's Avonds is er weer een optionele boottocht met diner, maar ik blijf na deze lange en vermoeiende dag op de kamer. Met veel pijn en moeite kan ik wat bestellen via de telefoon, want tot nu toe spreken ze in geen één hotel Engels. Het valt mij tijdens het eten op dat er wel erg veel kleine miertjes lopen en ik zie ook het kleine gaatje waar ze vandaan komen. Ik bel weer naar de receptie, maar ze heeft geen idee wat ik probeer te vragen. Na veel herhaling zet ze mij in de wacht en na een minuut krijg ik onze reisleidster aan de lijn. Ik vertel wat er aan de hand is, zodat zij het weer aan Wat kan vertellen en Wat in het Thais aan het hotelpersoneel. Na een kwartiertje staan ze inderdaad voor de deur met bugspray. Het gaatje zit naast mijn nachtkastje en ze begint driftig te spuiten. Snel red ik nog mijn telefoon die ernaast aan de lader ligt. Als alle beestjes dood zijn, gaat ze weer weg en blijf ik achter met de lijkjes. Ik stop voor de zekerheid nog een papiertje in het gaatje in de muur en ruim ik alle dode beestjes op. In mijn ooghoek zie ik een gekko lopen die vervolgens achter het gordijn kruipt en even begint te krijsen. Ik ga maar mijn koffer inruimen en alle open tassen dichtritsen, zodat ik geen ongewenste souvenirs mee naar huis neem. Als ik ga slapen, trek ik de lakens over mij heen. Ik wil namelijk niet net als Renske wakker worden met een sprinkhaan op het kussen naast mij. Dit is het eerste hotel waar ik het wel gezien heb. Ik ben wel klaar met al dat kruipende volk!