Op naar Revelstoke

Ik ben iemand die veel kleding inpakt. Ik heb een reserve-set voor elke weersomstandigheid en elke sociale gelegenheid. Onlangs heb ik ergens de vraag gelezen waarom vrouwen inpakken of ze van plan zijn op reis 2 keer per dag in hun broek te poepen. Ik dacht gelijk: oooooh dit gaat over mij. Ik heb voor de terugreis dan ook maar 7 ons over om souvenirs en nog meer kleding te kopen. 
Mijn moeder pakt kleding niet zo ruim in als ik dat doe, maar heeft bijvoorbeeld wel voldoende EHBO-spullen om een gemiddelde dokterspost te bemannen. We kunnen gestoken worden door wespen, muggen, diarree krijgen, een wond oplopen; voor alles is gezorgd. Daarnaast heeft ze een hoop ‘reserve’;. Zo ook de reservebril. Ik dacht nog hoe is het mogelijk dat zowel pap als mam allebei nog 7 kilo over hebben en toch zoveel onnodige spullen meesjouwen. Maar uiteraard hebben moeders altijd gelijk blijkt achteraf. Toen we ons vandaag aan het klaarmaken waren voor een tripje naar de douche, begon mam over haar bril te klagen. Ze zag er zo slecht mee. Wat bleek; 1 glas lag nog naast het bed. Dus toch die stomme reservebril nodig hebben.. 
Vandaag gaan we op pad richting Revelstoke. We komen langs Myra en willen daar graag gaan lopen. We moeten via een ontzettend slecht stuk rijden, waar ze bezig zijn met het wegdek. Voor de zekerheid vragen we aan de dame aan het eind van de wegwerkzaamheden of we wel op de juiste route zitten, maar het blijkt wel degelijk juist en ook de enige mogelijkheid. Het is maar goed dat we ingesnoerd zijn, want we schudden alle kanten op. Hierna moeten we nog acht kilometer over een bospad. Ook hier zijn gelukkig nagenoeg geen medeweggebruikers, dus we kunnen het rustig aan doen. Ik film een stukje van deze hobbelige rit voor het thuisfront, onder begeleiding van muziek van de Shadows. Deze gitaarmuziek monteerde pap ruim 40 jaar geleden ook onder zijn reisfilms.
Als we de slechte wegen hebben getrotseerd, stappen we uit om een stuk van de Kettle Valley Railway trail te lopen. We lopen over diverse spoorbruggen en eindigen bij de eerste tunnel. Als we aan de terugreis beginnen, begint het te regenen en ben ik genoodzaakt om een poncho aan te trekken. Als je eenmaal in de regen loopt, lijkt de afstand nog veeeeel groter. 
We moeten nu nog een keer via het bospad schuddend naar beneden en er moeten nog boodschappen gedaan worden en getankt. Eerst rijden we richting Shell. Met de creditcard moet ik aangeven wat het maximale bedrag is dat mag worden afgeschreven. Ik klik op 100 dollar. Ik zie de meter maar doorlopen en uiteindelijk afslaan als deze bij 100 is. Pap checkt de tankinhoud en er is pas een KWART bij!! Ik zie mijn vakantiegeld voor mijn ogen verdampen.. Bij de 2e poging zet ik het bedrag op 150 dollar en slaat de pomp gelukkig na 111 dollar af. Dus er is voor 211 dollar ingegaan, wat een slurpbeest!! Na het tanken, een bezoek aan de opticien die binnen een minuut de bril heeft gemaakt en de Walmart, stellen we de route in naar Revelstoke. Het blijkt nog 3 uur rijden en we zullen dan ook pas rond achten aankomen. Dat laatste stuk lijkt altijd oneindig lang te duren en we komen dan ook vermoeid aan op de volgende overnachtingsplek. Bij de receptie krijg ik gelijk een folder in mijn handen geduwd met de tekst Be Bear Aware, want ze scharrelen nog weleens rond de camping. Het is hier 1 grote Canadream enclave; er zijn modellen in allerlei vormen en maten. Ook staan er tenten op. Diegene die in een berengebied vrijwillig in een tent gaan liggen, snap ik niet hoor.
Na de lange rit, wil ik pap wat welverdiende rust geven. Mam begint aan het avondeten en ik zal de camper wel even voorzien van stroom en water. Ik voel mij enorm stoer; als een ervaren kampeerder zorg ik dat we aangekoppeld worden. Als ik na een half uurtje zie dat de magnetron aan boord geen stroom heeft (deze werkt namelijk alleen op 110 volt), ga ik toch even kijken of ik alles goed heb gedaan. Dan zie ik dat ook het water voor de helft naast de slang gaat. Ik krijg deze niet verder gedraaid, dus ik moet alsnog mijn vader erbij halen.. Hij ziet ook gelijk dat ik bij de stroom nog een schakelaar om had moeten draaien, dus ik blijk toch niet zo’n kampeerheld als ik dacht.. Gelukkig heb ik nog ongeveer 2 weken om mijn vaardigheden te verbeteren.
Als ik aan het eind van de avond veilig in de camper zit, roep ik nog Paddington, Smokey en Winnie, maar ik krijg helaas geen antwoord uit de bossen.