Op de helft!

Er zijn 12 maanden voorbij gevlogen en ik bevind mij weer op de plek waar veel mooie herinneringen beginnen: Schiphol. Ik ben door vader en moeder weggebracht en met het zweet op de rug, van de spanning en niet van de inspanning, loop ik door naar mijn gate. Bij de security word ik flink aangepakt omdat ze iets bij mijn broekzak zien. Alle hoekjes en vouwen worden van onder naar boven stevig onder handen genomen.
Ik slaag alsnog voor de test en ga zitten met een uitzicht over het vliegtuig waar ik straks meer dan 11 uur mag zitten. Een hoop vrouwen van aziatische afkomst hebben speciaal voor vandaag hun reishakken aan. Dat wil zeggen stiletto's van minimaal 14 centimeter. En daar zit ik dan met mijn verantwoorde bergstampers met Alzheimer sokken van de ANWB. Je weet wel, zo'n paar waar links en rechts op staat. Voor beide vluchten heb ik een mooi plekje bij het raam. Mijn buren zijn een verloofd stelletje. Ze zijn allebei een beetje rommelig, type kinderen op de franse camping met ongewassen haren en de hele week hetzelfde t-shirt aan. Vanaf het moment dat het landingsgestel weer inklapt, wordt er onafgebroken door ze gesnackt en gedronken. Pinda's & bier, Belgische wafel & bier, lunch & bier, wokkels & bier, noodles & bier, nootjes & bier, chocoladereep & bier en ga zo maar door. In mijn ooghoek zie bij de jongen een vinger verdwijnen. Ofwel is hij op onderzoek in zijn neus of er wordt aan de nagels geknabbeld. Alsof ze al niet genoeg op hebben. Beide opties vind ik even vies en besluit maar met de ogen dicht naar de serie op mijn beeldscherm te luisteren. Als het meisje wegloopt voor een plasje, zie ik dat hij ook nog even zijn benen strekt. Zonder sokken liggen zijn voeten op de vrijgekomen stoel naast hem. Ik trek er een vies gezicht van en gelukkig valt het op het verdwijnen ze snel weer naar beneden.
Ik slaap wat minder dan gedacht, maar de eerste vlucht valt op het gezelschap na niet tegen. Op Hongkong aangekomen, ga ik eerst de gate zoeken en dan rustig wat eten en drinken. Op naar vlucht 2!