De eerste duik in zee

In mijn badpak zit ik vanochtend in de bus. We gaan naar één van de mooiste stranden van deze omgeving. Je kan er alleen komen met een bootje en we moeten eerst nog een stukje de zee oplopen om in te stappen. Ik probeer zo voorzichtig mogelijk te zijn, want als ik zou struikelen liggen mijn camera, telefoon en portemonnee in het water. Aangekomen op het witte strand hebben we de keuze uit een wandeling of de hele ochtend zwemmen. Ik ga voor optie 2, want ik wil nu wel een keer nat worden van het zeewater in plaats van het zweet. Het water is zalig! Het is heel ondiep en dus ook ontzettend warm. Het is op het eiland ook niet zo druk met toeristen.
Als we ongeveer anderhalf uur hebben gedobberd, is het tijd voor een vers fruitsapje onder de palmbomen. Ik sta onder controle van Monique, want ik mag van haar niet in de zon zitten vanwege mijn gevoeligheid voor verbranding. Dit jaar had ik ook besloten geen groot strandlaken in te pakken, omdat zo'n lomp ding enorm veel ruimte inneemt en deze altijd ongebruikt weer mee teruggaat. Laten we nu vandaag een eigen handdoek nodig hebben. Ik probeer mij dus af te drogen met een microfiber sportdoekje formaat gastendoek. Gelukkig kan de zon de rest doen.  Na het eten moeten we vlug douchen, zodat we weer op tijd de bus in kunnen voor het vervolg van de reis. Ik zoek naar de douche, maar na 5 minuten struinen dringt het tot mij door dat een grote bak met water en een schepje hier doorgaat voor douche. Er is ook geen haakje om mijn rugzak op te hangen, dus met grote voorzichtigheid probeer ik mijzelf schoon te scheppen en tegelijkertijd mijn tas te redden van het onstane waterballet.
Terug in de bus voel ik dat de rug tegen de stoel aan toch wat pijnlijk is. Ondanks alle voorzichtigheid, heb ik een verbrande rug gekregen van het zwemmen. In de spiegel van de hotelkamer zie ik precies mijn handafdruk waar de factor 50 wel is gekomen. De rest is zo rood als een kreeft. Gelukkig heb ik de after sun bij de hand.
We gaan met z'n drieën eten in het restaurant van het hotel. Ik twijfel of ik nog een vestje aanmoet, want het voelt fris in de kamer. Maar zodra ik de deur open doe, komt de hitte als een warme deken om mij heen. Het was toch de airco die het zo koel maakte.
Ook in het restaurant is het lastig communiceren. Ik wil als voorafje zalm op toast. Ik wijs het aan op de kaart en zeg het nog een keer hardop: salmon on toast. 'Oh, Tom Kha Gai'. No the salmon, this one en ik wijs het nog een keer aan. 'Tom Kha Gai?' Nee, die erboven vriend. Na 3 keer herhalen begrijpt hij eindelijk dat ik zalm wil. Als Willy haar voorgerecht aan het eten is, krijgen we alledrie de pizza's al. Maar Renske en ik wachten nog op het voorgerecht en Willy is nog bezig aan de soep. Oh, verry sorry en ze zetten de pizza's naast ons neer en gaan informeren naar het voorgerecht. Ja maar lieverd, dan worden de pizza's toch koud? Hup, terug naar de keuken. Ze komen nog 2 keer zeggen dat het voorgerecht 'almost ready' is en dan arriveert eindelijk de zalm. Het hoofdgerecht nemen ze naar veel gebaren weer naar de keuken. Gelukkig is de zalm zalig en kunnen we de humor er wel van in zien. De pizza's komen weer terug en worden nog even verkeerd neergezet. We glimlachen maar weer vriendelijk en we worden beloond met een lekker maaltje. Dat is toch wat anders dan rijst met kip! Nomnomnomnom...