En dat is 2!

In Hongkong zie ik er dankzij de nepwimpers nog behoorlijk fris uit, al zeg ik het zelf. Ik begin wel rode ogen te krijgen, dus het wordt tijd om de bril op te zetten. Als ik gesetteld ben op mijn nieuwe stoel, volgt de mededeling dat we voorlopig nog niet weg mogen vanwege slecht weer elders. Daardoor loopt alles in Hongkong een beetje vast. Ook wordt er gewaarschuwd voor turbulentie, wat een pech. Uiteindelijk vertrekken we bijna een uur later.
Op deze vlucht zit ik naast 2 jonge meisjes. Na een tijdje vraag ik aan 1 van de meisjes of ze mij een seintje kan geven als de andere wakker is, zodat ik even een plasje kan doen. Ze geeft geen antwoord maar kijkt mij alleen aan. Ik vraag mij af of ze mij heeft verstaan, maar na een kwartiertje krijg ik toch een klopje op de schouder dat ik kan gaan. Wat een aangenaam gezelschap deze reis. Ik denk dat het een oefening is van de meneer boven, om mij alvast te laten wennen dat ik straks 3 weken mijn eigen gezelschap ben. De eerste 4 uur lig ik bijna onafgebroken te slapen en daarna kijk ik nog wat tv. Het lange zitten valt tot nu toe best mee. Het voelt niet langer dan andere vluchten die ik heb gemaakt. Ook de turbulentie viel reuze mee, gelukkig. Rond half 9 landen we dan ook veilig en wel in Sydney. Het is al aardedonker, dus er valt weinig te zien. Bij de douane staat een bordje dat er opnames gemaakt worden voor Border Security en dat je bezwaar moet maken als je niet gefilmd wilt worden. Om mij heen zie ik een hoop mensen van wie ik vermoed dat ze geen eten aan te geven hebben, maar wel 4 kilo verse dadels in de koffer hebben maar ik zie niks van de actie. Zelf heb ik aangegeven dat ik medicijnen bij mij heb en doordat er dan iets afwijkend op de documenten staat mag ik in een andere rij staan. Er wordt alleen gevraagd of het voor eigen gebruik is en dan ben ik al klaar. Alle lange rijen voorbij! Bij de band wacht ik op de koffer en dan ben ik officieel in Sydney! Ik meld mij bij de transferbalie en na 5 minuten wordt 'miss Mankey' opgehaald. Er stond maximaal 90 minuten voor, dus ik ben al lang blij dat het zo snel gaat. Tijdens de rit zie ik al een klein stukje van de stad, maar ik ben vooral aan het kijken hoe de wegen hier werken. Rond half 10 ben ik in mijn mooie kamer, stuur een teken van leven naar huis en dan is het bedtijd. Ik ben op!