Niagara Falls: een warme douche

Iets voor zessen ben ik weer wakker. Ik weet nog steeds niet of het verstandig is om dan nog even proberen te slapen of opstaan, maar ik kies voor het laatste. Er staat namelijk een bijzondere bucketlist bestemming op het programma, namelijk Niagara Falls. Hier wil ik al naar toe sinds ik dit begin jaren 90 op de televisie heb gezien bij The Nanny. Met de boot Maid of the Mist net als Fran Fine kan ik helaas niet, want die vertrekt vanaf de Amerikaanse zijde. Maar wel met de Canadese variant The Hornblower. En voor dat het zover is, ga ik ook nog een helicoptervlucht maken!
Gisteren heb ik mijn reservering telefonisch bevestigd en gevraagd naar het meest gunstige tijdstip om te vliegen. Dat is zo vroeg mogelijk en dat advies ga ik opvolgen. Rond half 10 ben ik bij Niagara Helicopters. Ik ben de eerste van de dag en op dat moment ook de enige. Dus ik krijg een privetour! Al een soort Uber komt de helicopter vliegend aan vanaf de hangar naar de vertrekplaats. Ik word bijna van mijn plek geblazen door het gewapper van de wieken. Na het maken van het staatsieportret met de helicopter en de piloot, gaan we op pad. Met het deuntje van Airwolf in mijn hoofd stijgen we op.
De watervallen zie je snel genoeg. Het opspattende water steekt als een soort geiser boven alles uit. Het lijkt vanaf deze hoogte niet eens zo gek groot, totdat je het vergelijkt met de piepkleine rondvaartboten in het water. We maken een paar rondjes en vliegen dan weer terug. In al mijn enthousiasme heb ik niet goed opgelet met filmen en heb ik nu alleen een filmpje dat begint met 'before we head back..'. Eeuwig zonde, maar het blijft een bijzondere herinnering in mijn hoofd.
Dan rijd ik door naar Niagara zelf, voor de boottour. Hier zijn hordes met mensen en ik moet even zoeken naar een parkeerplaats. Via een soort promenade loop ik langs de watervallen naar het opstappunt. Je wordt zelfs hier al nat, dus ondanks het hete weer doe ik de regenjas aan. We krijgen allemaal de beroemde poncho aan en ik ga op het bovendek klaarstaan. Het eerste gedeelte tuffen we langs de kleinere waterval en maak ik mooie foto's. Maar dan begint het enorme natuurgeweld zijn kracht te laten zien. De muts van zowel mijn regenjas als de poncho vliegen weg, het water spat in mijn mouwen, mijn mondkapje is als een nat washandje op mijn mond en ik voel mijn sokken nat worden. Mijn wimpers plakken aan elkaar en ik probeer met alle macht te blijven staan en ook weer wat te kunnen zien. Het is alsof ik in onder de douche sta met de kleren aan. Zelf met regenjas en artikel 9504 van Van Helden - vinyl regenponcho met capuchon - is het onbegonnen werk. We komen zó dichtbij! Op de terugweg til ik mijn soppende schoenen op en ik zie een verdrietig straaltje water naar beneden stromen. In de koffer zaten waterschoenen, maar die ben ik vergeten aan te doen. Gelukkig is het warm en ga ik onder het genot van live muziek opdrogen.
Als alles voor 70% droog is, loop ik rustig weer terug naar de auto. Inmiddels heb ik 451 foto's van alleen de watervallen, die waarschijnlijk alle 451 nooit de schoonheid van een live aanblik kunnen vastleggen, maar alles is zo mooi dat je plaatjes blijft schieten.
Na een tripje Walmart, ga ik naar het hotel. Dit blijkt in de categorie 'het is gelukkig maar voor 1 nacht' te vallen. Het heet Fallsview, maar als ik de gordijnen open doe, kijk ik tegen een betonnen muur.
Het ruikt naar verzorgingstehuis en ik stel mij zo voor dat dit het soort kamer is waar je wakker wordt na een illegale liposuctie in Mexico. De stopcontacten zijn voor de helft open en bloot, het slot van de deur kan ik volgens mij zo los draaien en de kraan in de badkamer zit niet vast. Ik wil eigenlijk mijn koffer vannacht in de auto laten, in de angst dat morgen al mijn kleding zo ruikt.
Ze serveren geen ontbijt, wat mij een verstandige keuze lijkt want ik heb het gevoel dat je dan sowieso een hepatitis-soort mee naar huis neemt.
Ik eet op de kamer en besluit dan weer terug te gaan naar de watervallen, om de zonsondergang te zien. Ik doe even nieuwe sokken en andere schoenen aan en pak de regenjas. De mouwen voelen nog koud en klam. Wat overigens niet koud en klam is, maar warm en vuurrood, is mijn nek. Ik had niet gedacht dat het in deze tijd van het jaar nog zo warm zou zijn.
Via Clifton Hill loop ik naar beneden. Deze straat is een soort grote kermis met souvenirwinkels en attracties. Je kan onder andere in de achtbaan, het reuzenrad, karten, minigolfen in een dinothema, lasergamen, naar wax musea (ik heb er 3 geteld), spookhuizen en alles eten wat je hartje wenst.
Het is nog licht als ik weer terug bij de watervallen ben, dus ik ga op een bankje zitten en genieten van het uitzicht. Dit is pas dag 2, maar ik heb al een hoop meegemaakt. De lucht wordt eerst roze en dan langzaam donker. De watervallen zijn prachtig verlicht. Als het echt te koud wordt, loop ik via Clifton Hill weer terug. Het is nu 1 grote lichtattractie, waar je haast een epileptische aanval of in mijn geval een migraineaanval mee zou uitlokken. Maar dat maakt het ook zo leuk, want waar maak je dit nou mee. Er is genoeg volk op de been. De laatste meters richting hotel zijn een beetje duister, maar ik kom veilig weer aan. Wat een dag!