Knot Alone is back!

In juni 2019 schreef ik nog tot over een maand of 11. Niemand hadden kunnen denken dat de wereld er zou anders uit zo komen te zien. Hoewel ik ook elke dag blij ben met mijn opgeknapte huis door de thuisvakantie in 2020 (voor 95% de verdienste van vader Guus), ben ik ongelofelijk blij om nu weer op Schiphol te zitten. Gevaccineerd, getest en met mondkapje, maar we zijn er!
Het inchecken was weer een bijzondere ervaring. Ik was passagier nummer 5 in rij bij Icelandair. Bij dame nummer 1 krijgen de baliedames al behoorlijke paniek over het feit dat ze naar Canada gaat voor familiebezoek. Er moet met iemand worden gebeld, er worden allerlei papieren bijgehaald en ik probeer mee te luisteren of er misschien iets vergeten. Ik heb een ETA formulier (soort visum), een PCR test gedaan, ben gevaccineerd en heb dat op papier en de app en de ArriveCAN is ingevuld en goedgekeurd. Mijn smartwatch geeft aan dat ik 'stress lijk te ervaren'. Ja, dat klopt vriendin, want wat als ik wat vergeten ben. Als ik aan de beurt ben, kijkt de baliedame ook niet echt vriendelijk als ik zeg dat ik op vakantie ga. Ook voor mij wordt er gebeld, maar ze besluiten op mijn woord en dat van de andere passagier te vertrouwen dat we echt aan alle eisen voldoen. Zelf hebben ze dus geen idee, wat ik mij ook wel kan voorstellen met al die regels die continu wijzigen.
Bij de douane ben ik vlot klaar. Geen enkele extra check dit keer. De dame achter mij met een electronische vliegenmepper in de handbagage wordt er wel uitgepikt.
In het vliegtuig is het extreem heet en het zweet breekt mij uit. Dit is 60% hitte en 40% stress. Ik ben al 2 jaar lang reisroutes aan het uitstippelen bij Tioga Tours en heb al tientallen andere vakantiebestemmingen bekeken  En dan komt 7 september het verlossende woord dat de grenzen open zijn van Canada en zit ik 2 weken later in het vliegtuig op weg naar Toronto.
De meneer die eigenlijk naast mij hoort te zitten, kiest een andere vrije rij, zodat we allebei de ruimte hebben.
Na een rustige vlucht, kom ik 3 uurtjes later aan in Keflavik. In de laatste paar minuten, krijg ik nog een prachtige kijk op het bijzondere landschap van IJsland. Door het tijdsverschil ben ik heel even in de war of ik mijn aansluiting niet heb gemist. Maar dat is uiteraard niet het geval, want we waren keurig op tijd vertrokken en geland. De rij naar de gate staat al opgesteld en iedereen krijgt eerst een mini verhoor over de reisplannen. Hoewel er wordt aangegeven dat we mogen boarden, is er nog een totale paniek over de juiste gang van zaken. Eerst worden alle Canadezen doorgelaten, maar het duurt ruim 20 minuten voordat ze doorhebben dat inwoners géén ArriveCAN hoeven te hebben. Ondertussen hebben veel passagiers zich in deze rij gewurmd, omdat daar in ieder geval wel beweging in zit. En die blijken niet allemaal de juiste registraties te hebben doorlopen.
Als iedereen aan boord is en we eindelijk weg mogen, lopen we zo'n 40 minuten achter op schema.
Deze vlucht zit helemaal vol, dus helaas is het nu wel wat krapper allemaal.
Na 6 uur, bijna zonder drinken, zijn we eindelijk op de eindbestemming Toronto. De douane gaat verrassend vlot en ik ga vol goede moed naar Alamo op mijn huurauto op te pikken. Helaas blijkt het pick up point gesloten en word ik ergens anders heengestuurd. Alleen heb ik geen idee waar dit is. Het is extreem rustig op het vliegveld, dus ik zie ook niemand van het personeel die mij kan helpen. Ik probeer te bellen met Alamo, maar krijg alleen een bandje met de openingstijden. Ik overweeg iemand van het thuisfront te bellen want ik kan wel huilen van vermoeidheid, maar besluit mijzelf te vermannen en door te lopen.
Na bijna een uur rond te hebben gezworven, zie ik eindelijk iemand die mij kan helpen. Van alle verhuurbedrijven, heeft die van mij uiteraard de langste rij. Ik heb inmiddels zo'n dorst, mijn tong voelt als een leren lap, en ben behoorlijk moe. Ik krijg wel een gratis upgrade naar een hybride auto, maar had het fijner gevonden als ik een auto had waarvan ik wist waar de handrem zat en alle knoppen voor dienen. Wat met een 'daar staat ie', moet je het doen. Het is inmiddels pikkedonker en stel de navigatie in op het hotel. Het stuur zit op mijn knieën, mijn knot schuurt tegen het plafond omdat de stoel zo hoog staat en ik heb geen idee hoe hard je mag, maar heb maar 1 doel en dat is zo snel mogelijk naar het hotel toe. Ergens neem ik nog een verkeerde route, doordat ik opeens op een afslag blijk te zitten, maar de navigatie brengt mij keurig naar de plek van bestemming. Na het inchecken rijd ik nog 4 rondjes om het hotel om de parkeergarage te vinden, dus ga ik weer naar de balie om te vragen waar ik moet zijn. Het is dus de garage met het bord van een ander hotel..
En dan kan ik eindelijk naar kamer. Ik ben te moe om nog te douchen en zelfs 2 minuten tandenpoetsen red ik niet meer.  Hoewel ik midden in de stad zit, is het op de kamer doodstil.
Na een heeeeele lange dag, kan ik nu naar het allerlekkerste bed ooit. Of spreekt daar de vermoeidheid?