Another one

In de woorden van DJ Khaled: another one. Een jaar weer voorbij en dus tijd voor een (verre) reis. Een jaar waarin een hoop is gebeurd.
Het wordt ook een reis met een bijzonder gezelschap. Want na een half jaar weer bij mijn ouders gewoond te hebben, komen we tot de conclusie dat we elkaar nog niet zat zijn en gaan we het avontuur opzoeken in the USA. En als special guest gaat Ingmar mee, van 18. De oudste van mijn zus Clarike en zwager John, die ondanks alle coronaperikelen zijn opleiding een jaar eerder heeft afgerond en nu dus een tussenjaar heeft.
Met een gekke bek zei hij aan tafel, tijdens het bespreken van onze reisplannen, dat hij het ook wel zag zitten om 3 weken met zijn opa, oma en tante rond te reizen. De liefde voor Amerika heeft zich ook in de volgende generatie genesteld.
En zo gaan we vandaag van start. Traditiegetrouw ben ik om 5 uur al wakker, ruim voor de wekker. De koffer staat al klaar en na het vertrouwde bolletje met worst (bolletjes eet je tenslotte alleen als je op (school)reisje bent), laat ik mij oppikken. Omdat het bij Schiphol nog steeds onvoorspelbaar is qua drukte, zorgen we dat we er ongeveer 4 uur van te voren zijn. Bij de Kiss en Ride nemen we afscheid van Clarike en lopen gelijk door naar de incheckbalie.  Binnen 5 minuten zijn we ingecheckt en zijn de koffers onderweg (zo denken we - belangrijke informatie voor later). We hoeven gelukkig niet buiten te wachten in de tenten, het beeld dat we de afgelopen maanden zoveel hebben gezien op het nieuws, met teleurgestelde mensen die hun vlucht hadden gemist. Als een Efteling attractie staat de wachttijd aangegeven: vanaf het startpunt 35 minuten. Dat valt reuze mee!
Pap, mam en ik zijn er zo doorheen met de check, maar Ingmar blijkt per ongeluk nog een volle waterfles te hebben en daar is het even op wachten.
Zo zijn we gelukkig ruim op tijd en gaan wat drinken, om te proosten op de komende 3 weken!
De vlucht is een lange en taaie zit. Er wordt weinig geslapen en Ingmar kijkt 5 films achter elkaar om de tijd te doden. We krijgen wel veel eten en drinken, dus dat zorgt even voor afleiding. Na een uurtje of 9 begint het om mij heen een beetje naar borrelbuik en ongepoetse gebitten te ruiken. Ik zal blij zijn als het er op zit.
Als we geland zijn, moeten we nog ruim een half uur blijven staan, voordat er een gate beschikbaar is. Ook hier is een ernstig personeelstekort en zijn er te weinig mensen beschikbaar voor de schoonmaak, waardoor we in een wachtrij komen.
De douane gaat vlot en ik kijk even snel waar de koffers zijn. Ik heb dit jaar voor het eerst smarttags gekocht, vanwege alle verhalen rondom kwijtgeraakte koffers. Die laten zien waar de koffers zich bevinden. Die van mij, Ingmar en mam zijn ook in San Francisco, maar die van pap geeft Schiphol aan. Omdat ik mij nog niet heb ingelezen hoe het allemaal werkt, ga ik er vanuit dat hij gewoon nog geen contact heeft en bijvoorbeeld nog in het ruim staat. Helaas staat er al iemand bij de bagageband om aan te geven dat de helft van alle koffers niet is meegekomen en we krijgen een papiertje met instructies in de hand gedrukt. Na eerst nog wat rond te zoeken, komen we toch tot de conclusie dat we zonder 4e koffer moeten vertrekken. We regelen een Uber en treffen een chauffeur vol met tips over de stad. Moe komen we aan in het eerste hotel. Het is een postzegelkamertje, maar wel schoon en op een superlocatie. Alles is op loopafstand. Pap en Ingmar zoeken nog een winkeltje op om wat uit te zoeken voor het avondeten. Het worden noodles en na heel veel geduld, is er na een half uur eindelijk kokend water. Door alle perikelen met de koffer, is het toch wat later geworden dan gehoopt dus we duiken gelijk het bed in. Morgen wordt het tijd om San Francisco te ontdekken!