Phuket
19 juni 2017 - Phuket, Thailand
Bij het ontbijt druppelt het zweet al onafgebroken. De rode plekken zijn gelukkig wel al gekalmeerd.
Vandaag de laatste busrit en tevens het afscheid van Wat en Monique. We rijden eerst langs een fabriek waar rubber wordt verwerkt. De lucht is bijna niet te harden, dus gelukkig houden we het bezoekje kort.
Dan gaan we met de boot langs het eiland waar de James Bond film The Man With The Golden Gun is opgenomen. Echt bizar om te zien dat het hele dorp hier nog dagelijks van leeft, omdat er toevallig 40 jaar geleden een film is opgenomen. Tijdens de vaart stoppen we bij een dorpje gebouwd op het water. Ook hier leven ze bijna alleen van het toerisme en hebben ze veel winkeltjes. Af en toe raak ik bijna de groep kwijt, omdat ik overal wel iets leuks zie. Ik ben inmiddels echt een kampioen onderhandelen!
We eten de laatste gezamelijke lunch en dan is het op naar Phuket! We gaan eerst naar het hotel waar de grootste groep verblijft. Er wordt ook van mij driftig afscheid genomen, terwijl we elkaar - op 1 stel na - over 3 dagen weer zien op het vliegveld. Het voelt wel een beetje eenzaam om nu opeens alleen te zijn. Er gaat alleen een vader en zoon mee naar het Amari. Zodra we aankomen, ben ik al zwaar onder de indruk van de prachtige locatie. We zitten direct aan de zee.
Bij de receptie vraagt ze of ik alleen reis en als ik daarop ja zeg krijg ik een upgrade naar een Superior kamer! Met een golfkarretje word ik naar mijn appartementje met uitzicht over de zee gebracht. Het is hier zo chique, dat ik me wel een beetje underdressed voel.
Ik besluit wat over de boulevard te lopen en de zon te zien ondergaan.
's Avonds kijk ik even TV. Ik denk dat de buren de televisie erg hard hebben staan, want op de achtergrond kan ik horen dat ze iets op hebben staan. Toch jammer van zo'n luxe resort. Na een kwartiertje ga ik even kijken of er niet een raam open staat, want het geluid is wel overduidelijk. Dan blijkt dat ik ook een gigantische flatscreen in de slaapkamer heb, die ik per ongeluk heb aangezet. Dit is toch wel iets anders dan de Amerikaanse motels waar de kieren van de deur soms zo groot waren dat je de schoenen kon zien van mensen die voorbij liepen. Als de oogleden zwaar worden ga ik onder mijn wolkendekbed liggen. Wat is het hier leuk!
Vandaag de laatste busrit en tevens het afscheid van Wat en Monique. We rijden eerst langs een fabriek waar rubber wordt verwerkt. De lucht is bijna niet te harden, dus gelukkig houden we het bezoekje kort.
Dan gaan we met de boot langs het eiland waar de James Bond film The Man With The Golden Gun is opgenomen. Echt bizar om te zien dat het hele dorp hier nog dagelijks van leeft, omdat er toevallig 40 jaar geleden een film is opgenomen. Tijdens de vaart stoppen we bij een dorpje gebouwd op het water. Ook hier leven ze bijna alleen van het toerisme en hebben ze veel winkeltjes. Af en toe raak ik bijna de groep kwijt, omdat ik overal wel iets leuks zie. Ik ben inmiddels echt een kampioen onderhandelen!
We eten de laatste gezamelijke lunch en dan is het op naar Phuket! We gaan eerst naar het hotel waar de grootste groep verblijft. Er wordt ook van mij driftig afscheid genomen, terwijl we elkaar - op 1 stel na - over 3 dagen weer zien op het vliegveld. Het voelt wel een beetje eenzaam om nu opeens alleen te zijn. Er gaat alleen een vader en zoon mee naar het Amari. Zodra we aankomen, ben ik al zwaar onder de indruk van de prachtige locatie. We zitten direct aan de zee.
Bij de receptie vraagt ze of ik alleen reis en als ik daarop ja zeg krijg ik een upgrade naar een Superior kamer! Met een golfkarretje word ik naar mijn appartementje met uitzicht over de zee gebracht. Het is hier zo chique, dat ik me wel een beetje underdressed voel.
Ik besluit wat over de boulevard te lopen en de zon te zien ondergaan.
's Avonds kijk ik even TV. Ik denk dat de buren de televisie erg hard hebben staan, want op de achtergrond kan ik horen dat ze iets op hebben staan. Toch jammer van zo'n luxe resort. Na een kwartiertje ga ik even kijken of er niet een raam open staat, want het geluid is wel overduidelijk. Dan blijkt dat ik ook een gigantische flatscreen in de slaapkamer heb, die ik per ongeluk heb aangezet. Dit is toch wel iets anders dan de Amerikaanse motels waar de kieren van de deur soms zo groot waren dat je de schoenen kon zien van mensen die voorbij liepen. Als de oogleden zwaar worden ga ik onder mijn wolkendekbed liggen. Wat is het hier leuk!
