De eilanden

We gaan vandaag met een privéboot naar de eilanden van Krabi. Het badpak is aan en het lijf is voorzien van factor 50. Ik heb besloten om tijdens het zwemmen mijn strandjurk aan te houden. Ik heb mijn strandtas volgestopt met alles wat ik denk vandaag nodig te hebben. Bij het instappen van de speedboot moeten we een paar stapjes in het water doen. Als ik er bijna ben, breekt de schouderband van mijn tas en ligt de hele boel in het water. Gelukkig zitten mijn camera en telefoon nog in een extra beschermhoesje. Dan maar vasthouden aan de korte hengels. Als we bijna bij het eerste eiland zijn, wil ik iets uit de tas halen en hou ik de rits in mijn hand. Okee, dit gaat niet helemaal zoals ik het in gedachten had. Nu moet ik als een zwerver met een plastic tasje vol met snorkelspullen naar de eilanden hoppen, heel handig.
Gelukkig maakt Bamboo Island een hoop goed. We zijn er vroeg, dus we zijn nog alleen op het eiland. Het is heeeeel mooi; niets meer dan palmbomen, wit strand en helderblauwe zee. Na de eerste duik, gaan we snorkelspullen halen. En wat valt er een hoop te zien! Veel vissen in allerlei verschillende formaten en kleurschakeringen.
We moeten weer terug naar de boot, om door te gaan naar het volgende eiland. Het wordt Maya Bay, bekend van de film The Beach. Prachtig is het zeker maar vooral DRUK. Het hele strand staat vol met toeristen, voornamelijk weer de Chinezen. De boten moeten in rijen opstellen om aan te mogen meren. Er blijft geen centimeter van het strand ongebruikt. Het snorkelen lukt vanwege de drukte ook niet goed, want de vissen zijn gevlucht en er ligt ook veel meer afval. Dan denk je van ver af een aparte vis te hebben gezien en dan is het gewoon een chipszakje.
De volgende stop hebben we weer een stukje strand voor ons zelf; de Phi Phi Le lagune.
We picknicken in het zand (het was rijst) en daarna gaat gelijk de snorkel weer op. Hier zitten vissen die op afkomen zwemmen. Omdat ik niet zo'n held ben, maak ik met mijn hand cirkelende bewegingen om ze op afstand te houden. Ik probeer wat foto's te maken met de onderwatercamera, want er komt een hoop moois voorbij.
Phi Phi Don voelt aan als een soort Saint Tropez. We wandelen even langs de boulevard.
Onze laatste snorkelplek is wat verder op het water. We moeten van het trapje afspringen en dan is het watertrappelen. Ik probeer een beetje in de gaten te houden waar iedereen blijft, want de stroming voert je zo mee. Opeens zie ik dat iedereen uit het water is, dus helaas betekent dat dat het er op zit. Ik zwem ook naar de boot en dan kan de vaart terug naar Krabi beginnen.
Bij het hotel neem ik snel een douche en dan gaan we met z'n vieren op souvenirjacht. Zodra je een winkeltje binnenstapt, word je gelijk door een verkoper achtervolgt. Er wordt met een hoop gevoel voor drama over de prijs onderhandeld (oh no, you are killing me with that price) en uiteindelijk ook goede dealtjes gesloten door de anderen. Ik kan niks naar mijn zin vinden maar het is wel leuk om zo gestruind te hebben.
Ik ga mij weer omkleden voor het diner. Ik zie precies waar ik goed of minder goed heb gesmeerd, want op sommige plekken ben ik vuurrood. Op 1 van mijn benen is een handafdruk te zien, waar ik gestopt ben met smeren. Ik hoop maar dat 3 dagen Phuket genoeg is om alles weer in een normaal patroon te kleuren.
Het diner is vanavond gelijk een afscheid. Morgenmiddag is namelijk de laatste keer dat we de reisleiders Monique en Wat zien. Ze worden vol lof toegesproken en ze spreken allebei ook mooie woorden naar ons toe. Zo vertelt Monique dat de herinneringen niet in alle gemaakte foto's zitten, maar in de herinneringen. Dat we een bepaalde geur ruiken en dan weer denken aan deze fantastische vakantie. Dan wil ik wel bij deze de wens uitspreken dat het niet de geur van de vismarkt is.